Prawa
Keplera
Prawami Keplera
nazywamy trzy prawa astronomiczne, odkryte przez Jana Keplera
i opisujące ruch planet wokół Słońca. Kepler sformułował je w
oparciu o dane obserwacyjne, pozostawione przez Tychona Brache,
nadwornego astronoma cesarza Rudolfa II. Wynikało z nich
jednoznacznie, że planety nie krążą wokół Słońca po okręgach,
jak przyjmował Kopernik. Wierząc jednak w zasadniczą słuszność
teorii Polaka, Kepler poszukiwał innej nieskomplikowanej
krzywej, po której odbywa się ruch planet – kilka lat
wytrwałych obliczeń i poszukiwań prowadzonych metodą prób i
błędów (Kepler rozpoczął współpracę z Brachem w roku 1600)
doprowadziło go do wniosku, że odpowiednią krzywą jest elipsa.
Rezultaty swe opublikował w roku 1609 w dziele Astronomia nova
... (Nowa astronomia... – pełny tytuł księgi jest znacznie
dłuższy). Po kolejnych kilku latach uzupełnił je trzecim
prawem, opublikowanym w roku 1619 w Harmonice Mundi (Harmonia
świata).
Były to prawa
empiryczne, lecz ich znaczenie dla dalszego rozwoju fizyki
trudno przecenić. Wiadomo dziś, że były one jedną z
inspiracji, którymi kierował się Newton pracując nad
stworzeniem swojego prawa powszechnego ciążenia.
Pierwsze prawo Keplera
Pierwsze prawo Keplera stwierdza, że
planeta porusza się wokół Słońca po elipsie, w której jednym z
ognisk jest Słońce.
Dla dowolnych P1 i P2, gdzie O to
Słońce.
Z praw mechaniki wynika, że prawo to
jest spełnione w przybliżeniu bardzo dużej masy Słońca.
Drugie prawo Keplera
Drugie prawo Keplera mówi, że w
równych jednostkach czasu, promień wodzący planety
poprowadzony od Słońca zakreśla równe pola. Wynika stąd, że w
peryhelium (w pobliżu Słońca), planeta porusza się szybciej
niż w aphelium (daleko od Słońca).
Twierdzenie to wynika z zasady
zachowania momentu pędu.
Trzecie prawo Keplera
Trzecie prawo Keplera głosi, że
stosunek kwadratu okresu obiegu planety wokół Słońca do
sześcianu średniej arytmetycznej największego i najmniejszego
oddalenia od Słońca jest stały dla wszystkich planet w
Układzie Słonecznym.
Czwarte "prawo" Keplera
Tajemnica kosmograficzna wg Keplera
W rzeczywistości
Kepler sformułował cztery prawa opisujące ruch planet, jednak
według współczesnej metodologii naukowej czwarte z nich nie
znalazło poparcia teoretycznego i obecnie nie jest uznawane
"prawem", a jedynie ciekawą zbieżnością.
Mianowicie, w opublikowanej w roku 1596 książce Mysterium
cosmographicum (Tajemnica kosmograficzna) Kepler stwierdził,
że jeśli na sferze wyznaczonej przez orbitę Merkurego (która w
dobrym przybliżeniu jest okręgiem) opiszemy ośmiościan
foremny, to okaże się, że jest on wpisany w analogiczną sferę
Wenus. Jeśli na tej sferze opiszemy dwudziestościan foremny,
to będzie on wpisany w sferę Ziemi; kolejny dwunastościan
foremny wpisany jest w sferę Marsa, czworościan foremny
opisany na niej wpisany jest w sferę Jowisza, a opisany na
niej sześcian wpisany jest w sferę Saturna.
|